Tamiya M26 Pershing - RTR - # 23618 (Radiogestuurd Modeloverzicht)

  De M26 Pershing T26E3 (# 23618) is uitgebracht door Tamiya op 1 maart 2005 en is de Factory Finished, Limited Edition RTR-versie.

  Een aan de voorzijde gemonteerde dubbele versnellingsbak, met twee elektromotoren, werkt samen of afzonderlijk om voorwaarts / achterwaarts draaien en draaien te produceren. Metalen torsiestaven en ophangarmen worden gecombineerd met de brede rupsen om hobbels en kuilen in het terrein soepel te absorberen en een hoge wendbaarheid te bieden. Bovendien vergezellen realistische motorgeluiden de tank bij het opstarten, rijden en stoppen tot stationair draaien. Het hoofdpistool kan omhoog, ingedrukt en naar links en rechts worden gezwaaid.

  De M26 Pershing was een zware / middelgrote tank van het Amerikaanse leger. Vernoemd naar generaal John J. Pershing, beroemd om zijn daden in de Eerste Wereldoorlog. Het werd kort gebruikt in de laatste maanden van de Tweede Wereldoorlog tijdens de invasie van Duitsland en uitgebreid tijdens de Koreaanse oorlog.

  Bedoeld als vervanging voor de M4 Sherman, betekende de langdurige ontwikkelingstijd dat slechts een klein aantal gevechten zag in Europa, met name in het dramatische dashboard van de 9th Armored Division om de Ludendorff-brug te nemen tijdens de Slag om Remagen. In dienst tijdens de Koreaanse oorlog, overtrof de M26 de T-34-85 op het gebied van vuurkracht en bescherming, maar werd uitgedaagd door het heuvelachtige en modderige terrein en werd als gevolg daarvan in 1951 ingetrokken. Het geslacht van de M26 ging verder met de M47 Patton en werd weerspiegeld in de nieuwe ontwerpen van de latere M48 Patton en M60 Patton.

  Dit model wordt geleverd met metalen bussen, die na een korte tijd, wanneer stof en gruis erin terechtkomen, kunnen slijten in de metalen aandrijfassen die erin draaien - we raden aan deze zo snel mogelijk te vervangen door een volledige set stalen afgeschermde kogellagers.

Beoordeling: 4 RCScrapyard

Mijn Eerste Nationale

   Toen ik begon in RC, weg terug in de late jaren 1980, ik zou komen opdagen om de wekelijkse clubbijeenkomst, met mijn Tamiya Boomerang, zender, twee sets van kristallen, een paar batterijen, een oplader en een gereedschapskist met een wiel moersleutel en een paar onderdelen.
Het was drie vijf minuten voorrondes en een finale, en elke maand zouden we een trofee vergadering hebben. De trofeeën werden geschonken door een twee van de oudere semi-professionele jongens die eigenlijk liep de club en door de jaren heen had verzameld wat moet honderden trofeeën zijn geweest en had geen ruimte voor hen niet meer. De verleiding van een trofee altijd bracht de 'niet zo enthousiast typen "en de kleine kerk zaal was altijd overvol op deze avonden.
Ongeveer een jaar in mijn collectie van B finale trofeeën begon te rommel mijn kamer, en mijn vader kocht me de nieuwe Tamiya Manta Ray. Dat was het grote keerpunt in mijn RC carrière.
Vanaf dat moment was het een finale helemaal. Dan op een dag in de zomer van 1992 de club organisatoren (de semi pro mannen) vroeg me of ik zou graag naar een BIG nationale bijeenkomst weg naar het zuiden in Malvern. Ik vroeg mijn vader en met een beetje gevraagd hij zei: "waarom niet".
Toen we bij die vergadering vonden we er waren een honderdtal deelnemers, met tien groepen van tien. Ik was in de groep "H". een twee van mijn vrienden ging met ons en ze waren in de groep "I" zo waren net voor me.

ESC

   ESC werden oorspronkelijk ontwikkeld om te worden gebruikt in combinatie met geborsteld 27T voorraad en gewijzigde motoren in de late jaren 1970, begin jaren 1980. Vergeleken met hedendaagse controllers, ze waren omvangrijk en zwaar, gebouwd met behulp van elementaire weerstanden, reostaten, condensatoren en transistors, opeengepakt op een eenvoudige printplaat, te voorzien stapte maar soepele acceleratie in vergelijking met de oude mechanische, servo aangedreven veegmachine Speed Controllers. Een elektronische schakelaar om de richting van de stroom te veranderen werd gebruikt op een aantal van deze vroege ESC om achteruit rijden te geven. Hoewel ze een enorme verbetering van de oude mechanische zwembroek van de tijd, ze waren duur, schokkerig te controleren, en gevoelig voor burn-out als niet zorgvuldig verzorgd.

   Als nieuwe technologie beschikbaar kwam, werden verbeteringen langzaam gemaakt, en met de introductie van de nieuwe FET (Field Effect Transistors) en een aantal fundamentele massa geproduceerde silicium chips, werden ESC kleiner gemaakt en hun betrouwbaarheid geleidelijk verbeterd.

   Tegen het midden van de jaren 1990, "regeneratief breaking" werd ontwikkeld. Dit betekende dat de energie die verloren zouden zijn gegaan vertragen van de auto door het effectief tot een generator draaien van de motor, werd geoogst en zet terug in de batterij. Dit was natuurlijk lang voor F1 had KERS (Kinetic Energy Recovery System) en verstelbare anti lock breken werd geïntroduceerd.